Instellingen en organisaties, door de hele wereld heen, hebben de mens nooit geholpen. Zo bestaan er tal van organisaties voor onze materiële behoeften, er zijn op oorlog gerichte en democratische instellingen en de geïnstitutionaliseerde tirannie en de geïnstitutionaliseerde godsdienst – die hebben allemaal hun tijd gehad, maar gaan door met hun werk en de mens kijkt naar ze op in zijn behoefte aan hulp, niet alleen materieel maar ook onderhuids, vanuit de kloppende pijn in zijn hart, van onder de schaduw van de tijd en van binnen zijn ver-reikende gedachten wereld.

Sinds de alleroudste tijden hebben er instellingen van velerlei aard en soort bestaan -en die hebben de mens innerlijk nooit veranderd. Psychologisch, in het diepst van zijn wezen, kunnen instellingen de mens nooit veranderen. En je vraagt je af waarom de mens ze dan geschapen heeft, want alle instellingen van de wereld zijn door de mens opgebouwd in de verwachting, dat ze hem helpen zouden, hem een soort blijvende geborgenheid zouden bieden. Vreemd genoeg hebben ze dat nooit gedaan. Dat is een feit waarvan we ons nooit rekenschap schijnen te geven. We scheppen integendeel altijd maar meer instellingen, al maar meer organisaties – waarbij de ene strijdig is met de andere.

Laatste dagboek, blz.89, r.28
Jiddu Krishnamurti