Terwijl je dat dode blad in al zijn kleurige schoonheid gadesloeg zou je heel misschien diep innerlijk aanvoelen of beseffen hoe je eigen dood zou moeten zijn, niet aan het eind van alles maar direct bij het begin al. Sterven is niet iets afschuwwekkends dat je moet zien te ontlopen, dat je zo lang mogelijk moet zien uit te stellen, maar veeleer iets waar je dag in dag uit mee leeft. Daaruit ontstaat een zeldzaam gevoel van oneindigheid.

Laatste dagboek, blz. 144, r.1