Dit loslaten is is het ontledigen van de geest van het ‘ik’, het zelf. Dit ‘ik’ kan zichzelf verliezen in een bepaalde aktiviteit, in een geruststellend geloof of in een fantasiedroom, maar dit verlies is het voortbestaan van het zelf in een andere vorm, zich identificerend met een andere ideologie of handeling.

Het loslaten van het zelf is geen wilsdaad, want de wil is het zelf. Elke beweging van het zelf; horizontaal of verticaal, in welke richting dan ook, blijft binnen de sfeer van tijd en smart. Het denken kan zich misschien wijden aan iets dat verstandig of onverstandig is, redelijk of dwaas, maar omdat het zelf qua structuur en aard fragmentarisch is, zal haar enthousiasme, opwinding, spoedig omslaan in genot en angst. Binnen deze sfeer is het loslaten van het zelf illusior, van weinig betekenis. Het gewaar zijn van al deze dingen is het ontwaken voor de aktiviteiten van het zelf ; deze aandacht heeft geen centrum, geen zelf.

Dagboek, blz.136, r. 23