Door een klein gaatje in een enorme oceaan

De enige stilte die wij kennen is de stilte wanneer het lawaai ophoudt, de stilte wanneer het denken eindigt – maar dat is geen stilte. Stilte is iets volkomen anders, zoals schoonheid of liefde. En deze stilte is niet het product van een rustige geest, niet van hersencellen die de  gehele structuur begrepen hebben en zeggen  ‘Wees toch in God’s naam rustig’ ; dan brengen de hersencellen zelf de stilte voort en dat is geen stilte.  Evenmin is stilte het resultaat van de aandacht, waarin de waarnemer het waargenomene is; dan is er geen wrijving, maar dat is geen stilte.

U verwacht nu dat ik beschrijven zal wat deze stilte is, zodat u haar kunt vergelijken, verklaren, meenemen en begraven. Ze kan niet beschreven worden. Wat beschreven kan worden is het bekende, en vrij zijn van het bekende kan slechts ontstaan, wanneer er elke dag een sterven is voor het bekende, de letsels, de vleierijen, alle beelden die u hebt gevormd, alle ervaringen – iedere dag een sterven, zodat de hersencellen zelf fris en argeloos worden.  Die argeloosheid echter, die frisheid, die hoedanigheid van tederheid en zachtheid, brengt geen liefde voort;  het  is niet de hoedanigheid van schoonheid of stilte.

Die stilte, welke niet de stilte is van het eindigen van rumoer, is slechts een klein begin. Het is alsof men door een klein gaatje komt in een enorme, wijde, uitgestrekte oceaan, tot een onmeetbare, tijdeloze staat. U kunt dit echter niet woordelijk begrijpen, tenzij u de ganse structuur van het bewustzijn en de betekenis van genoegen, smart en wanhoop heeft begrepen en de hersencellen zelf tot rust zijn gekomen. Misschien stuit u dan op dat mysterie dat niemand u kan openbaren en door niets vernietigd kan worden. Een levende geest is een stille geest; een levende geest is een geest die geen middelpunt heeft en dus geen ruimte en tijd. Zo’n geest heeft geen grenzen en dat is de enige waarheid, dat is de enige werkelijkheid.

Laat het verleden los, blz. 109, r.9

In beeld:

comment closed